September 2021, tussen het schilderen van de gang door, kom ik erachter dat ik zwanger ben! Een derde kindje. We hadden er nog maar net een beetje over nagedacht en het was al zo ver... Zou het echt, een lentekindje?
De maanden verstrijken en alles gaat goed. Er zijn geen medische indicaties, en wat kwaaltjes betreft: na de misselijkheid komt een hardnekkige bekkenpijn. Een bezoekje aan de chiropractor brengt verlichting en net toen ik denk er vanaf te zijn, strooit corona roet in het eten. Na een besmetting van mijn man, moet ik zelf naar het testcentrum. Daar rollen tranen van mijn wangen wanneer ik zie dat jonge kinderen, schreeuwend, getest worden. In wat voor wereld zal mijn kindje straks geboren worden?
Wie bij 'de hond' slaapt, vangt zijn vlooien...endus krijg ik ook corona. Daarmee komt alle bekkenpijn terug en is deze moeilijker te behandelen. Het vat is af, en ik moet terwijl nog een baby'tje laten groeien? Na enkele weken aanmodderen besluit de arts mij thuis te zetten, baby gaat voor.
Twee doula's
We beslissen al vroeg in de zwangerschap om zelf ook een of twee doula's onder de arm te nemen. We besluiten terug voor een thuisgeboorte te gaan. Dat betekent dat onze twee andere kindjes waarschijnlijk thuis zullen zijn. Bij de vorige bevalling kon ik Elsa niet goed rond mij verdragen, het vroeg te veel van mijn concentratie. Ik wil dat Bram zich niet in duizend hoef te splitsen, dat de kindjes goed opgevangen worden én dat ik geen moment alleen ben. Ik heb het gevoel dat ik dit niet alleen kan.
Doorheen de zwangerschap bereid ik onze kindjes voor op wat gaat komen. Lenn is op dat moment 3,5 en begrijpt er nog niet veel van (dan komt de baby uit je poep, hé mama?). Elsa is bijna 6 en is super gefascineerd. Vooral die placenta tart haar verbeelding. Honderden vragen worden gesteld en beantwoord... Maar de belangrijkste, blijft een gok. 'Mama, wanneer komt de baby?'...... 'zeker voor het pinkerfeest', zeg ik nietsvermoedend.
Due Date
28 mei wordt onze kleine baby verwacht. 'Eind mei, ergens begin juni misschien', zeg ik als iemand vraagt wanneer de baby verwacht wordt. Als doula heeft de ervaring me maar al te goed geleerd dat een uitgerekende datum héél indicatief is en de 40 weken voorbij gaan eerder regel dan uitzondering zijn. Toch hebben de vorige twee baby's zich keurig op de 40 weken aangediend, de ene met een al wat langere aanloop dan de andere. Ik verwacht van deze jongen dus niks anders.
28 mei passeert en ik voel..NIKS! Helemaal niks... Lap. Dit kindje laat zich niet vertellen wanneer het zijn tijd is... En zo glijdt de maand mei verder, tot ze ten einde is, en er ook nog steeds geen baby is. Eventjes schakelen in m'n hoofd. Ok, geen mei baby, maar zeker een juni baby.....Toch?
Pinksterfeest
De vrijdag voor het pinksterweekend, wordt op school de grote Pinksterbruiloft gevierd. Dit jaar op 3 juni. Deze dag staat ook een controle gepland bij de vroedvrouwen, want op 4 juni tik ik de 41 weken aan. Ik ga eerst op controle om daarna bij het feest aan te sluiten. Op aanraden van de vroedvrouw bel ik naar het ziekenhuis om een monitor te vragen. Gewoon om te checken of Luca zich nog goed voelt in mijn buik. Ik ben daar gerust in, ik voel me goed en ik voel ook dat hij zich goed voelt.
Ik bel naar het ziekenhuis en krijg daar al een licht geïrriteerde vroedvrouw aan de lijn. 'Morgen al 41 weken, en nu pas een monitor!? Je had wel vroeger moeten bellen'.... zucht. Na wat gezucht en gemopper 'moet' ik in de middag gaan. Na het pinksterfeest brengen we onze kindjes weg naar mijn mama en gaan we naar het ziekenhuis. Een monitor van een halfuurtje, wordt een zitting van 3 uur. Na een halfuurtje monitor waren de bewegingen van Luca 'te weinig'... Een yoghurtje met suiker eten en dan terug aan de monitor... Die wees uit dat alles ok was. Daarna nog een consult bij de assistent-gynaecoloog die nog graag eens een echo ziet. Het vruchtwater ziet er eerst weinig uit - en dan 'toch voldoende', 'een lichte verkalking van de placenta' (wel normaal op deze termijn). Ik was voorbereid op een beetje bangmakerij...
De assistente vraagt om te toucheren om te controleren of er opening is, of er al iets van beweging in zit. Ik zeg dat dit voor mij niet hoeft. Ik wil de kans niet wagen dat ze iets te hevig toucheert en ik dagenlang voorweeën heb. De weigering wordt niet in dank afgenomen... Ze is vrij kort en duidelijk: op deze termijn mag de baby er niet meer te lang inzitten. Het risico op een dode baby is 'te hoog' waardoor ze me dinsdag zal inplannen voor een inleiding. Het voelt niet goed maar er is ook geen ruimte om ertegenin te gaan. Ik vraag nog een extra monitor op maandag, een dag voordien, om eens te kijken hoe het er voor staat...
Reactie plaatsen
Reacties