
Mama worden is iets wat ik al mijn hele leven wou. Dus toen de tijd (en de relatie) rijp was, besloten we er volop voor te gaan. En op het moment dat het zo ver was, begonnen plots toch angst en twijfels toe te slaan. Was dit eigenlijk wel echt iets wat ik wilde?? Het werd een confronterende tijd waarin ik verwachtingen en ideaalbeelden los moest laten.
Dat mijn eerste bevalling niet als een droom verliep, kan je hier lezen. Maar daarna begon het eigenlijk pas! Ik was nu op en top mama, verantwoordelijk voor zo'n klein hummeltje. Zoveel liefde had ik nog niet gevoeld, maar tegelijkertijd voelde ik ook zoveel machteloosheid.
Kraamtijd
De eerste kraamtijd vond ik zelf heel heftig. Alles is nieuw en komt op je af. Tegelijkertijd voelde ik me zo onzeker in alles. Dat ik de eerste was van mijn vriendinnen die een kindje kreeg, hielp ook echt niet. Ik had het gevoel dat ik zowat overal 'alleen' in stond, terwijl de hormonen door m'n lijf gierden.
Ik voelde me kapot die eerste weken. Zowel fysiek (van een slecht gehechte knip) als mentaal (hallowkes slaaptekort!) en had niet het gevoel dat ik ergens terecht kon, behalve bij de vroedvrouw (die me na enkele weken verlostte van te strakke hechtingen - ik ben haar nog altijd dankbaar!)
Het was ook nog de tijd van 10 dagen vaderschapsverlof. Gelukkig had Bram deze zo gespreid dat hij niet na 2 weken terug voltijds moest gaan werken (hij deed dan ook nog nachten), maar bouwde hij zo geleidelijk aan zijn werkregime op. Dat gaf ons de tijd om stilaan te wennen.
Als ik nu terugkijk op die eerste rauwe weken herinner ik me eigenlijk niet zo heel erg veel meer, behalve de pijn, bezoek dat écht véél te lang bleef en de eenzaamheid. Begrijp me niet verkeerd, ik was tegelijkertijd ook zielsgelukkig met onze dochter, voor mij kunnen die dingen echt perfect naast elkaar zijn.
Vrienden verliezen
Ik was net geen 24 toen ik voor het eerst beviel en was daarmee 'de eerste van de vriendengroep' die een kindje kreeg. Dat viel niet echt mee. Waar in het begin mijn jeugdige vriendinnen nog enthousiast waren over de zwangere buik en aanboden om te babysitten (terwijl ik eigenlijk het liefst gewoon zelf voor m'n baby'tje wou zorgen), ebde het enthousiasme ook weer snel weg. Ik bevond me al snel in een andere wereld. De wereld van het uitgaan en spontane etentjes liet ik al snel achter me liggen en voelde ik ook nog maar weinig behoefte aan, terwijl zij daar nog volop in vertoefden. Het werd echt een periode van oude vriendschappen loslaten, maar tegelijkertijd ook nieuwe omarmen. Automatisch werden dat vrienden die wat in dezelfde levensfase zaten.
'terug' aan het werk
Omwille van een aflopende werksituatie tijdens mijn zwangerschap (met een contract bepaalde duur), had ik recht op 9 weken zwangerschaps'verlof'. Dat die 9 weken voorbij vlogen, hoef ik je niet te vertellen. Toen Elsa een dikke 2 maand oud was begon ik bij mijn nieuwe werkgever. Meteen voltijds, nog niet fysiek hersteld van de bevalling, doodop door onderbroken nachten en stiekem gebroken omdat ik niet meer bij m'n baby'tje kon zijn. Echt.. Dit kon niet de bedoeling zijn? Ik zag alleen geen alternatieven dus beukte gewoon door.
Mijn lichaam was op. Ik kreeg de ene ziekte na de andere door via de crèche tot op een punt dat ik huilend bij de huisarts zat. Of ze iéts kon doen want ik voelde me zo moedeloos. Op, leeg, moe, maar vooral, niet meer mezelf. Wie was ik eigenlijk? Nu weet ik dat ik bijna een jaar lang door het proces van matrescentie gegaan ben; het proces van het moeder worden. Alles voelde opeens zo anders, ik voelde me héél eenzaam en tegelijkertijd wist ik ook niet meer wie ik was.
Eens ik door had dat het niet zo abnormaal was waar ik doorging, begon ik mezelf te herontdekken. Ik combineerde het ouderschap met enkele bijberoepjes die ik heel leuk vond en me tijd gaven met iets anders bezig te zijn, en zodra ik 1 jaar bij mijn werkgever werkte, nam ik 1 dag in de week ouderschapsverlof.
Hoe ik veranderde in het eerste jaar & matrescentie
Als ik nu, 8 jaar later, terugkijk op deze periode, kan ik wel echt voelen hoe hard dit mij allemaal veranderd heeft. Ik had voordien eigenlijk niet echt een idee hoe het ouderschap er dan precies zou uitzien en ben er dan misschien ook nogal naïef ingesprongen (gelukkig met een ijzersterke man aan mijn zijde). Ik heb tijdens het eerste jaar als mama heel veel onzekerheid gevoeld, zowel in het moederen als ik al de facetten van het leven. Maar ik heb me met momenten ook zeer sterk gevoeld. Op momenten dat ik moest opkomen voor mijn dochter, of voor mezelf ten goede van mijn dochter, voelde ik dat dit me veel sterker raakte.
Matrescentie kan worden omschreven als de emotionele, psychologische en sociale veranderingen die een vrouw ervaart als ze moeder wordt. Het is niet simpelweg het "krijgen van een kind", maar een evolutie van wie je bent als persoon. De term is een combinatie van “maternity” (moederschap) en “adolescence” (puberteit), en het heeft veel gemeen met de veranderingen die je doormaakt als tiener, maar dan op volwassen leeftijd. Het idee is dat het moederschap een periode van persoonlijke groei en ontwikkeling is, waarin je niet alleen een kind opvoedt, maar ook een nieuwe versie van jezelf ontdekt.
Matrescentie verloopt vaak in verschillende fasen en kan zich in verschillende manieren manifesteren:
- Identiteitscrisis en zelfreflectie: Het kan voelen alsof je oude "ik" verdwijnt, en je probeert je nieuwe identiteit als moeder te begrijpen. Wie ben ik nu? Wat is mijn rol? Wat betekent het om moeder te zijn voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling? Ikzelf voelde dit heel sterk enkele maanden na de bevalling. Ik had soms het gevoel dat ik mezelf niet meer herkende en op zoek moest gaan naar mijn oude zelf, alleen bestond die eigenlijk niet meer. Ik voelde ook dat bepaalde thema's zoals klimaatverandering en ecologie me opeens veel sterker aantrokken.
-
Emotionele en psychologische veranderingen: De hormonen, het slaapgebrek en de verantwoordelijkheden kunnen je mentale toestand beïnvloeden. Het kan zijn dat je je meer kwetsbaar voelt, maar het kan ook zorgen voor een sterkere focus op zelfzorg en persoonlijke groei. Het slaapgebrek zorgde bij mij niet voor een betere versie van mezelf - haha. Ik voelde me vaak machteloos en weinig energiek en kon ook soms een korter lontje hebben.
-
Veranderingen in relaties: Je relaties met je partner, familie, en zelfs vrienden kunnen veranderen. Je bent niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf, en dit kan invloed hebben op hoe je met anderen omgaat. Sommige vriendschappen zullen misschien verwateren, terwijl andere sterker worden. En dat heb ik echt aan de lijve ondervonden. Sommige vrienden zijn er gewoonweg niet meer omdat ik in een volledig andere levensfase zat.
-
Carrière en persoonlijke doelen: Je kunt het gevoel hebben dat je carrière of persoonlijke dromen even op de achtergrond komen te staan, terwijl je probeert je nieuwe verantwoordelijkheden als moeder te combineren met je andere verlangens. Mijn carrière was eigenlijk nog niet goed en wel begonnen toen ik zwanger was. Het krijgen van een kindje heeft me wel een hele andere visie gegeven op 'werken'. Voltijds werken betekent ook voltijds je kindje in de crèche (in de meeste gevallen) en ik voelde aan alles dat dat zowel voor mij als voor mijn baby te veel was. Dus zochten we oplossingen....
Matrescentie is dus niet iets dat in één keer gebeurt, maar eerder een proces dat zich uitstrekt over een lange tijd, zelfs jaren. Het kan voor iedereen anders zijn, afhankelijk van factoren zoals de steun die je hebt, je persoonlijke situatie, en hoe je het moederschap ervaart.
Reactie plaatsen
Reacties