Yes! Met een gevoel van overwinning gaan we de kindjes ophalen! Zij zijn bij mijn mama die op dat moment in de stad woont. Heel toevallig neem ik met mijn webshopje op dat moment ook deel aan een pop-up in de stad. Misschien is het wel het moment om daar eens binnen te springen. We halen de kindjes op en wandelen naar de pop-up. Daar kijk ik rustig wat rond, sla ik nog een babbeltje met de organisator. De kindjes worden wat onrustig dus we besluiten terug te keren. Alleen voel ik op dat moment dat me dat precies niet meer zal lukken. Bram besluit de auto te gaan halen en wij wachten in de zetel.
Ik voel iets veranderen en wil eigenlijk zo snel mogelijk naar bed. De afgelopen dagen hebben zoveel van mij gevraagd. Ik kruip in bed. Straks komt de mama van Bram nog een kort bezoekje brengen, tegen dan kan ik er wel weer tegenaan. Slapen lukt niet echt meer, er is duidelijk wat activiteit! Tussendoor dommel ik wel steeds even in... Na 2 uur besluit ik op te staan, ik hoor dat de mama van Bram er al is... Ik ga naar beneden en voel dat de krampen niet meer weg gaan... We praten een beetje. Ze kijkt naar mij en besluit opeens te vertrekken met de woorden 'ik ga nog een kaarsje gaan branden voor jullie'. Zij weet hoe laat het is.
Iédereen weet hoe laat het is, maar ik vertrouw er niet meer in en ontken. Het valt straks stil en dan zijn we morgen weer een dag verder. Iets voor etenstijd besluiten we de doula's op de hoogte te brengen. Het zou fijn zijn om wat backup te hebben bij etenstijd zodat ik me helemaal op 'dit' kan focussen (whatever this is). Samen met de doula, komt ook de vroedvrouw toe. Zij zou sowieso komen om eventueel te strippen, maar ik geef aan dat ik denk dat het niet meer nodig zal zijn. Zij bevestigt 'nee, dat denk ik ook!'. Het is 18u en wanneer mijn tweede doula toekomt, breek ik. Ik huil, ik ben zo kwaad om de frustraties van afgelopen dagen. Zo boos dat ze het vertrouwen in mijn lichaam wegnamen. Zo verdrietig dat ik mijn laatste zwangere dagen heb moeten strijden om tijd, in plaats van de mogen genieten. Ik kijk rondom me en zie mijn geboorteteam. Mijn twee doula's, mijn vroedvrouw, mijn man (en de huisarts is onderweg). Deze mensen hebben wél het vertrouwen, met hen ga ik het doen. En zo beginnen we er aan :)
Het bad dat alles verklapt
Het bad wordt gevuld. Op voorhand hadden we uitgekiemd hoe we dat het beste zouden doen met een warmtepomp in huis... Eerst warm water nemen van het paviljoen naast ons huis (we wonen in een Cohousing), daarna ons eigen warm water aanspreken. Bram gaat naar het paviljoen met de tuinslang om aan te koppelen....waar op dat moment een groot event bezig is waar de helft van de cohousing op aanwezig is! Zij zijn dus ook meteen op de hoogte dat het 'gank' is :D
Ik ga in bad en voel verlichting... er is even opluchting. Ik voel zelfs ruimte om de kindjes bij mij in bad te nemen. In een mum van tijd zijn hun kleren uit en zitten ze naast mij. Telkens na enkele minuten draai ik me even om naar de badrand om me te concentreren op wee, daarna kan ik verder. Elsa lijkt de sereniteit te begrijpen, Lenn niet. Hij wilt spelen in bad, en na enkele minuten lijkt het mij fijn dat ze uit het bad gaan. Ik kijk naar hen en voel de emotie... Straks zijn zij niet meer zo klein meer. Ik drijf steeds verder weg in mijn eigen cocon.
Na een tijd in bad, voel ik me plots heel erg onzeker. De weeën zijn weg. 'Het stopt', zeg ik en ik kijk rond mij. Iedereen verzekert me dat het niet meer zal stilvallen. Ik voel niks meer en kijk vragend naar de vroedvrouw. Ik zeg haar dat ik hem ook niet meer voel zakken, ik voel niks meer van mijn eigen lichaam en vind het beangstigend. Ik besluit zelf even te voelen en kan zijn hoofdje al lager voelen zitten. Dat geeft moed!
Misschien is het een idee om uit bad te gaan? Het lijkt me echt een slecht idee, want dan moet ik die hele rand over en als ik dan een wee krijg, overleef ik het misschien niet. Het lijkt me koud en bah, ik voel er niks voor. En toch is er een stemmetje dat zegt dat dit waarschijnlijk wel een goed idee is. Ik verzamel al mijn moed, iedereen paraat. Ik ga uit bad! Terwijl ik uit bad ga, voelt alles anders. We mogen de volgende fase ingaan.
Ik voel dat ik terug controle krijg over mijn lichaam, de persweeën zijn er. Bram zit voor mij, ik hang aan hem en op die manier kunnen we onze krachten bundelen. In mijn ene hand nog de hand van mijn doula, waar ik tijdens het persen ook even in bijt - sorry!. De kindjes zijn boven en zij worden gevraagd of ze er bij willen zijn als broer geboren wordt, het is bijna tijd. Ik voel Luca helemaal draaien (hij lag sterrenkijk maar is niet zo geboren!) en kan dit ook zo benoemen. Luca's hoofdje wordt geboren en ik stop met persen. Dit is het moment om hem even te tijd te geven. Enkele seconden later is hij geboren.
De opluchting is groot. Zo lang hebben we op hem moeten wachten, zo hard hebben we om meer tijd moeten strijden. Hij is er. Iedereen staat rond ons, en ook grote broer en zus zijn er bij. Wat een droom!
De vroedvrouw die Elsa en Lenn zag geboren worden, is er nu ook bij. Zij was enkel de maandag van wacht, dus het moest ergens ook zo zijn. Dit machtige geboorteteam aan mijn zijde, was écht goud!
Met dank aan Vanessa voor de vele foto's en filmpjes, maar ook voor haar steun en haar hand waar ik perongeluk in beet...
Tine, voor de rust zelve en de bemoedigende woorden zodat ik mijn zelfvertrouwen kon herwinnen
Bram, om me ook hier weer door te loodsen en zo rotsvast achter me te staan in mijn keuzes
Vroedvrouw Sofie, voor het werk dat jij doet, zodat je het mogelijk maakt dat vrouwen op een veilig manier en in vertrouwen kunnen thuis bevallen
Dr Niek, voor de zachte aanpak - ook bij het hechten en de betrokkenheid.
Bram, Lenn, Vanessa (doula), Tine (doula), daarachter vroedvrouw Sofie, Luca in mijn armen. Niet op de foto: huisarts Nick Vervaeck, die nam de foto :D
Reactie plaatsen
Reacties